Nog een tientallen uren en de klimaattop is over. Kopenhagen staat volledig op zijn kop. Binnen in het conferentie gebouw, zijn steeds meer bekenden; mensen waarmee ik nu al zo’n anderhalve week in hetzelfde gebouw een bijdrage probeer te leveren aan het klimaatcircus, ook lopen er steeds meer Kamerleden en Ministers rond.
De staatshoofden en andere machthebbers geven mooie speeches in een bijna lege plenaire zaal, terwijl er achter gesloten deuren druk onderhandeld wordt en buiten deze brandhaard de sfeer steeds grimmiger wordt: van de tienduizenden jongeren en NGO vertegenwoordigers, mogen er vandaag nog maar 1000 naar binnen en morgen slechts 500. Veel zien dit als een rede om de barricades op te klimmen. Gelukkig richten mensen zich ook op de kansen die er liggen in het fijt dat er zoveel klimaathelden verenigd zijn. Zo worden er op Klimaforum, de schaduwconferentie vele nieuwe verbindingen gelegd en inspiratie opgedaan.
Ik ben nog steeds hoopvol, niet alleen omdat ik denk dat 140 staatshoofden, en zoveel druk van media, en burgers toch wel iets in beweging moeten kunnen krijgen. Ik ben ook hoopvol omdat ik hier generatiegenoten van alle uithoeken van de wereld heb ontmoet die gedreven door passie en vaak op een creatieve manier nu al inzetten een verandering te initiëren in hun eigen leef omgeving.
Met alle media aandacht wordt een zintuig gewekt van urgentie voor verandering. In een van de grootste congressen in de geschiednis, worden tegenstellingen en overeenkomsten zichtbaar. De kracht voor verandering ligt in het individue. Ik zag een Texaanse boer die een initiatief nam 2400 windmolens op zijn land te plaatsen. Toen het initiatief zichtbaar werd, volgde een tweede park met 6000 windmolens.
BeantwoordenVerwijderenKleine individuele stappen, zijn stappen naar een keerpunt.
Michaëla veel survivalkrachten gewenst in de hectiek1